Dag 7: Naar Batad

Wanneer we opstaan is de markt al volgeplaatst met kraampjes, maar het heeft ook enorm geregend. De wolken en mist hangen boven Banaue, maar toch vatten we de rit naar Batad aan. Tegen 10u zijn we in ware rambostijl aan de top van de bergrug gekomen die we moeten afdalen via een smal paadje. Er is naar het dorp Batad geen andere toegangsweg mogelijk: alles moet zo'n tweetal kilometer door dragers naar beneden worden getransporteerd, een heel karwei. Tussen het groen komen we stap voor stap het rijstterrassen-amphitheater van Batad naderbij. Tussen de rijstterrassen heen gaan we naar het punt waar een kilometerlange trappenafdaling ons scheidt van de Tappia waterval. Een verfrissende duik doet ons heropleven. We proberen in de richting van de waterval te raken, maar dit wordt ons afgeraden wegens een gevaarlijke onderstroom. De klim terug naar boven snijdt ons even de adem af en doet het hart hevig bonken in ons lijf. Dankzij enkele tussenpauzes raken we op adem en bereiken we opnieuw de rijstterrassen. In het restaurantje wachten ons lekkere pizza's en verfrissende slokken frisdrank. Via het bergpad moeten we nu nog opnieuw de top weten te bereiken. Yes, we survived Batad, alleen wie het heeft meegemaakt kan het weten. En dit als een groep te kunnen doen werkt heel positief. We stoppen op onze terugrit in de Good News Clinic, een privaat hospitaal, waar intussen ook al geen patienten meer zijn. Een verkwikkende douche spoelt het zweet van ons af en het is om 19h al pikdonker als we op het restaurantterras pasta eten.