's Morgens vertrekken we naar Caritas Manila, waar Fr. Luke Moortgat uit Gent ons opwacht. Naar het einde toe van zijn carriere als prof aan de La Salle University begon hij, mede op vraag van kardinaal Sin, een opvangtehuis voor te vondeling gelegde meervoudig gehandicapte kinderen. Het blijft allemaal kleinschalig, wegens gebrek aan middelen, maar ongetwijfeld zijn er nog veel meer jonge mensen met een dergelijke handicap in Manila, maar houden ouders hen verborgen thuis uit beschaamheid. We krijgen er een rondleiding, terwijl een opvoedster commentaar geeft bij de mogelijkheden van ieder kind. Hij probeert ook vrijwilligers op te leiden om stervenden op straat een waardige pijnloze dood te laten sterven, maar dit staat nog allemaal in zijn kinderschoenen...
Na de middag trekken we naar Tala, City of the Lepers. Fr. Paul Foulon uit Wevelgem wacht ons in zijn parochiehuis op. Hij heeft 6 van melaatsheid genezen meisjes uitgenodigd om over hun ziekte, hun dromen, ontgoochelingen, uitsluiting uit school, familie, gemeenschap te getuigen. Tegen het einde van het gesprek genieten we van de merienda, waar we verder met deze door het leven en hun ziekte getekende meisjes verderpraten. Daarna trekken we naar het huisjesproject dat mensen de mogelijkheid biedt na hun genezing en verdrijving uit hun gemeenschap een nieuw leven te beginnen. We rijden nog even door het publiek hospitaal, dat bijzondere aandacht heeft voor de bejaarde, hulpeloze of hervallen melaatsen. De manufactory van poppen, een cooperatieve geleid door dochters, vrouwen of weduwen van melaatsen, kan weer verscheidene stardolls aan ons verkopen. Na ons afscheid van Paul terug naar Maryhill. Een dag die ongetwijfeld beklijft en stof voor onze dagboeknotities oplevert.
woensdag 20 april 2011
Dag 16: In Manila
Op onze City-trip in Manila trekken we eerst naar Payatas, de barangay rond de nog steeds in uitbating zijnde afvalberg. We krijgen van de Mayor geen permissie om de afvalberg zelf te bezoeken, maar een wandeling naar de kerk en een gesprek met de parochiepriester, leert ons ook al veel: de families van de scavangers verdienen door de verkoop van de gerecycleerde materialen vaak meer dan met een gewone job in de provincies (?!)...
Nadien lopen we door de wijk van duizenden bewoners rond de afvalberg, snuiven er de verschillende geuren op, begroeten er de lachende mensen die afval aan het sorteren zijn. We bezoeken een jeugdproject, een kinderdagverblijf, het hospitaaltje, de cooperatieve die afval tot souvenirs voor toeristen omtovert.
Nadat we door de wijk gewandeld zijn, nemen we maaltijd in een chinees restaurantje. We bezoeken daarna in Quiapo de kerk van the Black Jesus Nazarene, een bekend bedevaarts- en dovotieoord. Rond de kerk bevinden zich ook heel wat fortune-tellers en enkelen onder ons laten zich verleiden om hun toekomst te laten voorspellen.Daarna trekken we naar Manila Intramuros, de oude Spaanse binnenstad, of wat ervan overblijft. Naast de Spaanse omwallingen lopen we op deze bloedhete dag Fort Santiago binnen waar de nationale onafhankelijkheidsstrijder Jose Rizal eind 19de eeuw werd opgesloten en geexecuteerd na zijn oproep aan de Spanjaarden om de Filippino's niet langer te verknechten. We rijden daarna naar Manila Bay waar we nog een verfrissende cocktail drinken alvorens de terugtocht naar Maryhill aan te vatten. Na ons avondmaal blijven we bij een San Miguel op het terras of kijken we boven op het gebouw naar de sterren.
Nadien lopen we door de wijk van duizenden bewoners rond de afvalberg, snuiven er de verschillende geuren op, begroeten er de lachende mensen die afval aan het sorteren zijn. We bezoeken een jeugdproject, een kinderdagverblijf, het hospitaaltje, de cooperatieve die afval tot souvenirs voor toeristen omtovert.
Nadat we door de wijk gewandeld zijn, nemen we maaltijd in een chinees restaurantje. We bezoeken daarna in Quiapo de kerk van the Black Jesus Nazarene, een bekend bedevaarts- en dovotieoord. Rond de kerk bevinden zich ook heel wat fortune-tellers en enkelen onder ons laten zich verleiden om hun toekomst te laten voorspellen.Daarna trekken we naar Manila Intramuros, de oude Spaanse binnenstad, of wat ervan overblijft. Naast de Spaanse omwallingen lopen we op deze bloedhete dag Fort Santiago binnen waar de nationale onafhankelijkheidsstrijder Jose Rizal eind 19de eeuw werd opgesloten en geexecuteerd na zijn oproep aan de Spanjaarden om de Filippino's niet langer te verknechten. We rijden daarna naar Manila Bay waar we nog een verfrissende cocktail drinken alvorens de terugtocht naar Maryhill aan te vatten. Na ons avondmaal blijven we bij een San Miguel op het terras of kijken we boven op het gebouw naar de sterren.
dinsdag 19 april 2011
Dag 15: Van Baguio naar Manila via 100 Islands
We staan vroeg in de morgen op om te vertrekken naar Manila, maar dan wel via de weinig toeristisch uitgebate trekpleister One Hundred Islands. 't Zijn er misschien wel meer, maar 't steekt hier soms niet zo nauw, en 100 is al ook een 't wat. Fr. Eugeen wuift ons aan Home Sweet Home uit en Marybeth en Delvyne, de 2 Filippina's, trekken met ons mee. Na een half uurtje valt iedereen in de bus stil om een drietal uur later nabij Alaminos met een klapband van de bus te ontwaken. Maar geen enkele seconde liepen we gevaar en de flat tire was na 45 min vervangen. In Alaminos maken we met 2 motorboten de oversteek naar Governor's Island. Daar wordt van zon en strand genoten, en na een tijdje nemen we een van de volgende eilanden: Quezon Island. Na een uurtje bakken in de zon en een kleine pic-nic, keren we terug naar het grootste eiland van de Filippijnen (Luzon) om onze reis naar Manila verder te zetten. Alhoewel ook nu weer eerst souvenirs of hoedjes worden aangeschaft...
Na toch alweer een 5-tal uren rijden en tussenstop voor een drink in een Tankstation, komen we bij Fr. Marc Lesage in Tay-Tay, Antipolo - juist buiten Metro Manila - in ons verblijf voor de komende dagen, Maryhill CICM, aan. We worden hartelijk door Marc ontvangen en na onze intrek in de kamers en een frisse slok bier of frisdrank bij de barbecue zoeken we na een lange busrit onze bedden op.
Na toch alweer een 5-tal uren rijden en tussenstop voor een drink in een Tankstation, komen we bij Fr. Marc Lesage in Tay-Tay, Antipolo - juist buiten Metro Manila - in ons verblijf voor de komende dagen, Maryhill CICM, aan. We worden hartelijk door Marc ontvangen en na onze intrek in de kamers en een frisse slok bier of frisdrank bij de barbecue zoeken we na een lange busrit onze bedden op.
Dag 14: Vierde dag Baguio
Vandaag is de laatste dag dat we op kijkstage in SLU en BGH gaan. Net als de voorbije dagen worden we over verschillende diensten verdeeld om operaties bij te wonen, kindjes te zien geboren worden, et de arts op ronde te gaan. Na het afsluiten van de kijstages, volgen deze namiddag nog twee lessen. Vooral de tweede les, door dr. Ocampo heeft een leuke ondertoon door de wijze waarop de dokter ons toespreekt. De schrik voor malaria en dengue smelt zo weg door haar instructieve wijze van lesgeven.
Na de lessen gaan we naar het kathedraalplein van Baguio waar de palmtakken worden gewijd en enkelen de mis bijwonen. Na het avondmaal trekken we naar Camp John Haye, een voormalige Amerikaanse legerbasis in Baguio, waar we in de Manor een afscheidsdessertje verorberben. Met de taxi's rijden we naar de Nevada Square, waar enkele dans- en drankgelegenheden zijn. Na enige tijd houden we het ook daar voor bekeken, en trekken we terug naar Home Sweet Home waar we van een korte nachtrust zullen genieten alvorens Baguio te verlaten.
Na de lessen gaan we naar het kathedraalplein van Baguio waar de palmtakken worden gewijd en enkelen de mis bijwonen. Na het avondmaal trekken we naar Camp John Haye, een voormalige Amerikaanse legerbasis in Baguio, waar we in de Manor een afscheidsdessertje verorberben. Met de taxi's rijden we naar de Nevada Square, waar enkele dans- en drankgelegenheden zijn. Na enige tijd houden we het ook daar voor bekeken, en trekken we terug naar Home Sweet Home waar we van een korte nachtrust zullen genieten alvorens Baguio te verlaten.
zaterdag 16 april 2011
Dag 13: Derde dag Baguio
Het roteren van de verschillende groepen in de verschillende diensten van het SLU ziekenhuis en BHG verlopen zoals het moet: deze keer deden we in SLU Internal Medicine en Surgery aan. Heel wisselende ervaringen komen op ons af: verrassing, verwondering, soms een raar gevoel enz... Al bij al houden we onze ogen goed open en vaak hebben we heel wat indrukken uit te wisselen en op te schrijven in onze boeken/schriftjes 's avonds om het zeker niet te vergeten.
De les in de namiddag van Dr. Asuncion die ons gisteren hielp faecalien te ontleden, volgen we met wisselend succes. Voor de ene persoon is de inhoud interessant en lokt vragen uit, voor de andere persoon komt de docent niet heel attractief uit de hoek, zodat het moeilijk is om de aandacht erbij te houden... Maar misschien zit het aangename samenzijn van gisterenavond hier ook voor iets tussen. Intussen horen we muziek op de achtergrond en applaus: het is graduation time aan deze universiteit en zoals we kennen uit Amerikaanse feuilletons en films lopen de afgestudeerde verplegers die vandaag aan de beurt zijn in toga en met toque op het hoofd. Ze hebben er een nieuwe titel bij vandaag: officially unemployed...
Er zijn intussen weeral euro's voor pesos ingewisseld en kunnen we opnieuw gaan winkelen, voor sommigen een bijna hopeloze zoektocht naar souvenirs. Na het avonmaal overlopen we opnieuw de ervaringen van de voorbije dag en sommigen trekken daarop naar de Mall om een bioscoopfilm te gaan bekijken.
De les in de namiddag van Dr. Asuncion die ons gisteren hielp faecalien te ontleden, volgen we met wisselend succes. Voor de ene persoon is de inhoud interessant en lokt vragen uit, voor de andere persoon komt de docent niet heel attractief uit de hoek, zodat het moeilijk is om de aandacht erbij te houden... Maar misschien zit het aangename samenzijn van gisterenavond hier ook voor iets tussen. Intussen horen we muziek op de achtergrond en applaus: het is graduation time aan deze universiteit en zoals we kennen uit Amerikaanse feuilletons en films lopen de afgestudeerde verplegers die vandaag aan de beurt zijn in toga en met toque op het hoofd. Ze hebben er een nieuwe titel bij vandaag: officially unemployed...
Er zijn intussen weeral euro's voor pesos ingewisseld en kunnen we opnieuw gaan winkelen, voor sommigen een bijna hopeloze zoektocht naar souvenirs. Na het avonmaal overlopen we opnieuw de ervaringen van de voorbije dag en sommigen trekken daarop naar de Mall om een bioscoopfilm te gaan bekijken.
Dag 12: Tweede dag Baguio
Na het ontbijt splitst de groep van 19 zich opnieuw in 3 op zodat ze kunnen roteren. In SLU trekt een naar de OB-gyne/pediatrics, een ander naar Surgery. Maar deze opdeling is niet strikt: wanneer we ergens uitgekeken of uitgepraat zijn zoeken we een andere afdeling op. Een derde groep gaat samen met Prof. Callewaert naar BHG.
In de namiddag krijgen we onze colleges over endemische ziektes in de Filippijnen. Met sprekende beelden licht Dr. Dumaup ons in over seksueel overdraagbare ziektes waarbij vooral het sekstoerisme en lange-afstandswerk een belangrijke rol in spelen. Tijdens de break nodigt de Dean ons uit tot een groepsfoto om in de lokale "Campuskrant" op te nemen.
In het tweede deel van de namiddag is er een practicum. We onderzoeken o.l.v. Dr> Asuncion besmette stoelgang onder de microscoop en hoewel het niet zo eenvoudig is, aangezien we er niet zoveel van kennen, proberen we een aantal besmette cellen te ontdekken, iets wat we tijdens een college dat nog zal volgen zullen bespreken. Na het practicum trekken enkelen snel naar de Mall die we op zeg naar Home Sweet Home toch moeten passeren. Na het avondmaal zitten we opnieuw samen om onze ziekenhuiservaringen uit te wisselen. Nadien bouwen we met onze Filippina's een feestje in onze verblijfplaats, waarbij we hen de Plopdans en de Marie-Louise proberen aan te leren. Ze vragen ons of dit onze nationale culrurele dansen zijn... Wij van onze kant leren van hen Balut eten: we vertellen er nog wel over wanneer we thuis zijn.
In de namiddag krijgen we onze colleges over endemische ziektes in de Filippijnen. Met sprekende beelden licht Dr. Dumaup ons in over seksueel overdraagbare ziektes waarbij vooral het sekstoerisme en lange-afstandswerk een belangrijke rol in spelen. Tijdens de break nodigt de Dean ons uit tot een groepsfoto om in de lokale "Campuskrant" op te nemen.
In het tweede deel van de namiddag is er een practicum. We onderzoeken o.l.v. Dr> Asuncion besmette stoelgang onder de microscoop en hoewel het niet zo eenvoudig is, aangezien we er niet zoveel van kennen, proberen we een aantal besmette cellen te ontdekken, iets wat we tijdens een college dat nog zal volgen zullen bespreken. Na het practicum trekken enkelen snel naar de Mall die we op zeg naar Home Sweet Home toch moeten passeren. Na het avondmaal zitten we opnieuw samen om onze ziekenhuiservaringen uit te wisselen. Nadien bouwen we met onze Filippina's een feestje in onze verblijfplaats, waarbij we hen de Plopdans en de Marie-Louise proberen aan te leren. Ze vragen ons of dit onze nationale culrurele dansen zijn... Wij van onze kant leren van hen Balut eten: we vertellen er nog wel over wanneer we thuis zijn.
donderdag 14 april 2011
Dag 11: Eerste dag in Baguio
Na een nachtje rust en het ontbijt bij de paters rijden we per Jeepney tegen 8h naar het Sacred Heart Hospital ofte het Universitair Ziekenhuis van de Saint Louis University. Om van bij de aanvang alle misverstanden te vermijden: stel er U geen UZ bij voor zoals te Gent of te Leuven: ze beschikken over 244 bedden en ziekte kan hier, wegens afwezigheid van sociale zekerheid, heel "seizoensgebonden" zijn, m.a.w. afhankelijk van de inkomsten en uitgaven van het huisgezin... Aangezien dit ziekenhuis ook de stageplaats is van de Medical en Nursing School van de Universiteit, loopt hier enorm veel volk rond volgens het aantal patienten.
In de namiddag spreekt de Decaan van de School for Medicine ons toe, en bezorgt ons een overzicht van de colleges die we zullen krijgen. Dr. Leung geeft ons als eerste een inleiding over de organisatie van de geneeskundige zorg in de Filippijnen. Dr. Tolentino vertelt ons heel kort waarvoor MOMFI staat, de organisatie van studenten die in vakantieperiodes in de verwijderde berggebieden eerste geneeskundige zorgen probeert te bieden. Nadat de studenten een PPT hebben getoond over hun activiteiten tijdens hun medische missies overhandigen we 1000 euro uit de opbrengsten van de wekelijkse broodmaaltijden in De Corona. We lopen nog eens binnen in de Mall om aankopen te doen voor de avond die komt en daarna trekken we naar Home Sweet Home voor ons avondmaal.
's Avonds overlopen we nog even onze ervaringen in het ziekenhuis. Vanuit de verschillende groepen komen enkelen aan het woord en alles te samen genomen komt een gevarieerd pallet aan indrukken naar boven.
In de namiddag spreekt de Decaan van de School for Medicine ons toe, en bezorgt ons een overzicht van de colleges die we zullen krijgen. Dr. Leung geeft ons als eerste een inleiding over de organisatie van de geneeskundige zorg in de Filippijnen. Dr. Tolentino vertelt ons heel kort waarvoor MOMFI staat, de organisatie van studenten die in vakantieperiodes in de verwijderde berggebieden eerste geneeskundige zorgen probeert te bieden. Nadat de studenten een PPT hebben getoond over hun activiteiten tijdens hun medische missies overhandigen we 1000 euro uit de opbrengsten van de wekelijkse broodmaaltijden in De Corona. We lopen nog eens binnen in de Mall om aankopen te doen voor de avond die komt en daarna trekken we naar Home Sweet Home voor ons avondmaal.
's Avonds overlopen we nog even onze ervaringen in het ziekenhuis. Vanuit de verschillende groepen komen enkelen aan het woord en alles te samen genomen komt een gevarieerd pallet aan indrukken naar boven.
Dag 10: Naar Baguio
Het wordt tijd om onze reis in de Cordilleras, waarbij ziekenhuisbezoek en klassiek sight-seeing hand in hand gaan, af te sluiten. We wandelen eerst nog naar het Bontoc General Hospital waar provinciale Health Admistrator ons hartelijk ontvangt en rondleidt in het grotere publieke ziekenhuis. Daarna maken we nog een stop aan het postkantoor van Bontoc waar we postzegels kopen en onze kaarten op de bus doen. Hopelijk zijn ze sneller in Belgie als wij.
Wanneer we op de middag stoppen op het fruit- en groentenmarktje van Abatan, worden we door de dokter van de lokale Health Care Unit hartelijk ontvangen. Ze nodigt ons uit naar het Abatan Emergency Hospital en we laten er ons samen fotograferen. We zetten na het middagmaal en een korte wandeling langs enkele primitieve slachthuizen onze busrit verder en we voelen dat we hogerop richting Baguio rijden: het wordt iets killer en in de verte mistiger rond de toppen van de bergen.
Na een kort bezoek aan Sayangan Hospital komen we tegen 17h15 in Baguio aan waar Fr. Eugeen ons aan de scheutistenresidentie Home Sweet Home opwacht. Wanneer de bagage is uitgeladen en ze onze intrek in de kamertjes hebben genomen, nemen we ons avondmaal in Sizzling Plate in de Super Mall. Na het beafsteakje met frieten keren we terug naar onze verblijfplaats om er van een verkwikkende nachtrust te genieten.
Wanneer we op de middag stoppen op het fruit- en groentenmarktje van Abatan, worden we door de dokter van de lokale Health Care Unit hartelijk ontvangen. Ze nodigt ons uit naar het Abatan Emergency Hospital en we laten er ons samen fotograferen. We zetten na het middagmaal en een korte wandeling langs enkele primitieve slachthuizen onze busrit verder en we voelen dat we hogerop richting Baguio rijden: het wordt iets killer en in de verte mistiger rond de toppen van de bergen.
Na een kort bezoek aan Sayangan Hospital komen we tegen 17h15 in Baguio aan waar Fr. Eugeen ons aan de scheutistenresidentie Home Sweet Home opwacht. Wanneer de bagage is uitgeladen en ze onze intrek in de kamertjes hebben genomen, nemen we ons avondmaal in Sizzling Plate in de Super Mall. Na het beafsteakje met frieten keren we terug naar onze verblijfplaats om er van een verkwikkende nachtrust te genieten.
maandag 11 april 2011
Dag 9: Naar Sagada
Sagada ligt eigenlijk maar op een groot uur rijden van Bontoc en dus begeven we ons, na de afdaling te voet via het lokale kerkhof, met de bus richting Sagada Caves. Na registratie in het toeristenbureau rijden we tot bij de Burial Cave, een grot waar meer dan 100 jaar geleden voor het laatst de doden in hun kist tegen de wand werden opgetast. De doden liggen in foetushouding (wachtend op de nieuwe geboorte) in de kist waarvan vak het deksel met een ghekko (soort lokale salamander) is versierd (hij werpt oude huid af en krijgt een nieuwe terwijl hij hetzerlde dier blijft). We zoeken daarna de Sumuang Cave op waar de onderaardse wandeling, opgeluisterd door het gekwetter van vleermuizen, begint. Begeleid door enkele gidsen met petroleumlampen - zij op teenslippers, wij met vast schoeisel - beginnen we onze afdaling. De grot bestaat minder uit stalagtieten en -mieten zoals wij ze gewoon zijn in Dinant of Han-sur-Lesse, maar de grote zalen zijn wel indrukwekkend. Met het nodige klauter- en klimwerk bereiken we een ondergronds zwembad, dat we induiken.
Opnieuw moeten we bij de klim naar buiten de vleermuizenstr... trotseren, willen we het daglicht terugzien. Een vlugge douche in het etablissement aan de overkant van de grotuitgang, doet ons dat laatste al snel vergeten. We picknicken nog even buiten en rijden dan terug Uptown Sagada in waar we souvenirwinkeltjes afschuimen. In het private St. Theodore's hospital zijn niet veel patienten, maar de hoofdverpleger leidt ons graag rond.
We rijden nadien terug naar Bontoc waar het Bontoc Museum, dat de lokale volkscultuur van enkele decennia geleden probeert te visualiseren. Daarna worden de lokale winkels van Bontoc opgezocht en wat aankopen voor de avond verricht.
De enen te voet, de anderen met de tricycle begeven zich bergop naar de site van het bisschopshuis waar ook ons logement gelegen is. De avond wordt na de maaltijd opnieuw schrijvend (aan postkaarten die jullie misschien straks krijgen...), babbelend, gezelschapsspelend doorgebracht.
Opnieuw moeten we bij de klim naar buiten de vleermuizenstr... trotseren, willen we het daglicht terugzien. Een vlugge douche in het etablissement aan de overkant van de grotuitgang, doet ons dat laatste al snel vergeten. We picknicken nog even buiten en rijden dan terug Uptown Sagada in waar we souvenirwinkeltjes afschuimen. In het private St. Theodore's hospital zijn niet veel patienten, maar de hoofdverpleger leidt ons graag rond.
We rijden nadien terug naar Bontoc waar het Bontoc Museum, dat de lokale volkscultuur van enkele decennia geleden probeert te visualiseren. Daarna worden de lokale winkels van Bontoc opgezocht en wat aankopen voor de avond verricht.
De enen te voet, de anderen met de tricycle begeven zich bergop naar de site van het bisschopshuis waar ook ons logement gelegen is. De avond wordt na de maaltijd opnieuw schrijvend (aan postkaarten die jullie misschien straks krijgen...), babbelend, gezelschapsspelend doorgebracht.
Dag 8: Naar Bontoc
Van Banaue naar Bontoc zou onze reis heel voorspoedig moeten verlopen. Voor het grootste deel is de weg tussen deze twee steden volledig gecementeerd. Maar al gedurende enkele dagen vernemen we het nieuws dat een landslide het verkeer tussen deze twee steden verhindert. Met onze buscompany wordt overlegd om met een jeepney vanuit Banaue naar de slide toe te rijden, terwijl zij vanuit Bontoc aan de andere kant van de slide ons zullen opwachten. Wij hoeven dan alleen nog met onze bagage te voet langs de bergflank de oversteek te maken. Zo gezegd, zo gedaan. Wanneer we Mount Polis gepasseerd zijn, Ifugao hebben verlaten en Mountain Province zijn binnengereden, staan bussen vóór de slide in file aan te schuiven. De kranen moeten voor de vierde opeenvolgende dag naar elkaar toe nog een dertigtal meter aarde en stenen ruimen, vooraleer tijdelijk te voet weer een doorgang mogelijk is. Maar eenmaal het puin tijdelijk geruimd, begeven de mensen zich onmiddellijk naar de andere kant. Ook wij bereiken zo onze bus die we op ons zagen staan wachten.
Een tiental kilometer vóór Bontoc slaan we af naar de Barangay Barlig. Alvorens naar het kerkpleintje trapsgewijs af te dalen, bezoeken we het lokale openbare hospitaal, waar op deze zondag geen patienten te bespeuren zijn. We hebben de lokale pastoor, Fr. Requino, niet kunnen bereiken, want in Barlig is geen signal voor mobiele telefoons. Niettemin werd hij over onze komst door het bisdom ingelicht en vergast hij ons met zijn parochieploeg op een warm middagmaal in de parochiezaal onder de kerk.
We denken verder te kunnen reizen naar Bontoc, maar we worden op onze weg voor een tweede keer opgehouden, nu door een wegenwerkenkraan die midden de weg met olieverlies niet meer in gang te krijgen is. Er is maar een iets mogelijk: op zijn Filippijns geduld hebben tot ze klaar zijn met de voorlopige herstellingswerken én daarenboven hopen dat de herstelling resultaat zal hebben. Een tiental studenten besluit daarop niet langer te wachten en verder te wandelen. Wanneer ze de motor aan de praat willen krijgen, spuit de olie opnieuw uit de graafmachine en zit er niets anders meer op dan proberen de machine aan de kant te duwen, wat dan ook snel gebeurt. We zijn content de reis verder te kunnen zetten en pikken de wandelaars op. De sfeer zit erin: tjoolilalola, tjoolilalee.
We nemen in het Lay Force Center van Teng-Ab onze intrek. Deze plaats geeft een prachtig uitzicht op de stad, maar we moeten vaststellen hoe de droogte in de Filippijnen hier toch zijn werk doet. De rivier is tot een grote beek herleid, de bergwanden staan roestig en bruin, rijstterrassen blijven gewoon onbewerkt omwille van watertekort. Brandjes (bewust of onbewust aangestoken?) vallen in het duister van de avond op de bergwanden onmiddellijk op.
De avond wordt na het avondmaal gevuld met een quiz tussen VHS, de Mayoyoa's, de Loosers, de Crazies, de Banana's en de Jolliebies. Quizmaster Jasper (dankjewel!) en "onafhankelijk" jurylid Professor Callewaert leiden alles in goede banen en roepen de Banana's tot winnaars uit. Het was opnieuw een fijne avond samen.
Een tiental kilometer vóór Bontoc slaan we af naar de Barangay Barlig. Alvorens naar het kerkpleintje trapsgewijs af te dalen, bezoeken we het lokale openbare hospitaal, waar op deze zondag geen patienten te bespeuren zijn. We hebben de lokale pastoor, Fr. Requino, niet kunnen bereiken, want in Barlig is geen signal voor mobiele telefoons. Niettemin werd hij over onze komst door het bisdom ingelicht en vergast hij ons met zijn parochieploeg op een warm middagmaal in de parochiezaal onder de kerk.
We denken verder te kunnen reizen naar Bontoc, maar we worden op onze weg voor een tweede keer opgehouden, nu door een wegenwerkenkraan die midden de weg met olieverlies niet meer in gang te krijgen is. Er is maar een iets mogelijk: op zijn Filippijns geduld hebben tot ze klaar zijn met de voorlopige herstellingswerken én daarenboven hopen dat de herstelling resultaat zal hebben. Een tiental studenten besluit daarop niet langer te wachten en verder te wandelen. Wanneer ze de motor aan de praat willen krijgen, spuit de olie opnieuw uit de graafmachine en zit er niets anders meer op dan proberen de machine aan de kant te duwen, wat dan ook snel gebeurt. We zijn content de reis verder te kunnen zetten en pikken de wandelaars op. De sfeer zit erin: tjoolilalola, tjoolilalee.
We nemen in het Lay Force Center van Teng-Ab onze intrek. Deze plaats geeft een prachtig uitzicht op de stad, maar we moeten vaststellen hoe de droogte in de Filippijnen hier toch zijn werk doet. De rivier is tot een grote beek herleid, de bergwanden staan roestig en bruin, rijstterrassen blijven gewoon onbewerkt omwille van watertekort. Brandjes (bewust of onbewust aangestoken?) vallen in het duister van de avond op de bergwanden onmiddellijk op.
De avond wordt na het avondmaal gevuld met een quiz tussen VHS, de Mayoyoa's, de Loosers, de Crazies, de Banana's en de Jolliebies. Quizmaster Jasper (dankjewel!) en "onafhankelijk" jurylid Professor Callewaert leiden alles in goede banen en roepen de Banana's tot winnaars uit. Het was opnieuw een fijne avond samen.
zaterdag 9 april 2011
Dag 7: Naar Batad
Wanneer we opstaan is de markt al volgeplaatst met kraampjes, maar het heeft ook enorm geregend. De wolken en mist hangen boven Banaue, maar toch vatten we de rit naar Batad aan. Tegen 10u zijn we in ware rambostijl aan de top van de bergrug gekomen die we moeten afdalen via een smal paadje. Er is naar het dorp Batad geen andere toegangsweg mogelijk: alles moet zo'n tweetal kilometer door dragers naar beneden worden getransporteerd, een heel karwei. Tussen het groen komen we stap voor stap het rijstterrassen-amphitheater van Batad naderbij. Tussen de rijstterrassen heen gaan we naar het punt waar een kilometerlange trappenafdaling ons scheidt van de Tappia waterval. Een verfrissende duik doet ons heropleven. We proberen in de richting van de waterval te raken, maar dit wordt ons afgeraden wegens een gevaarlijke onderstroom. De klim terug naar boven snijdt ons even de adem af en doet het hart hevig bonken in ons lijf. Dankzij enkele tussenpauzes raken we op adem en bereiken we opnieuw de rijstterrassen. In het restaurantje wachten ons lekkere pizza's en verfrissende slokken frisdrank. Via het bergpad moeten we nu nog opnieuw de top weten te bereiken. Yes, we survived Batad, alleen wie het heeft meegemaakt kan het weten. En dit als een groep te kunnen doen werkt heel positief. We stoppen op onze terugrit in de Good News Clinic, een privaat hospitaal, waar intussen ook al geen patienten meer zijn. Een verkwikkende douche spoelt het zweet van ons af en het is om 19h al pikdonker als we op het restaurantterras pasta eten.
Dag 6: Naar Hapao
Na onze eerste overnachting in Banaue stellen we vast dat het weer heel wat beter is dan gisteren en trekken we erop uit naar Hapao. Na onze rit in en op het dak van de Jeepney stappen we uit en af en trekken we de groene vlakte in. Tussen de rijstvelden ligt een klein kerkje dat enkel via de 'rijstpaden' te bereiken is. We bereiken na enkele kilometers evenwichtsoefening en overwinning van onze hoogtevrees een kleine zwavelhoudende warmwaterbron. Maar nog heerlijker lijkt het te genieten van het stralende zonnetje of ons af te koelen in het klaterende en bruisende riviertje naast de bron. Na de pic-nic keren we langs en andere weg - iets meer tussen struiken en bomen beschermd tegen de zon - naar onze bus. We bezoeken het Hungduan Municipal Hospital waar de dokter afwezig is en ook geen patienten zijn...
Na onze terugkeer in Banaue nemen we een verkwikkende douche en proberen per internet contact te leggen met onze familie en vrienden thuis. Na het avondmaal blijven we op het terras zitten en vertellen verhalen en moppen die de aangename sfeer in de groep ten goede komen. We trekken het niet al te lang, want moeten vroeg op morgen.
Na onze terugkeer in Banaue nemen we een verkwikkende douche en proberen per internet contact te leggen met onze familie en vrienden thuis. Na het avondmaal blijven we op het terras zitten en vertellen verhalen en moppen die de aangename sfeer in de groep ten goede komen. We trekken het niet al te lang, want moeten vroeg op morgen.
vrijdag 8 april 2011
Dag 5: Rijstvelden in Mayoyao en aankomst in Banaue
Wanneer onze bagage gepakt is en het ontbijt achter de kiezen, troont Mr. Robert ons mee tussen de rijstvelden van Mayoyao. Opnieuw zijn we een ervaring rijker en voor sommigen is de evenwichtsoefening toch wel even wennen op de betonmuurtjes of aarden ophogingen. We maken een mooie afdaling, slaan een praatje met de lokale bewoners van de traditionele huizen en schuurtjes die tussen de rijstvelden staan (= typisch voor dit dorp!). Met de kledij en bewapening van de locals laten sommigen onder ons zich, met op de achtergrond de rijstvelden, fotograferen. Op het einde van de afdaling wacht de bus ons op en sommigen zoeken het dak op om zo te genieten van de prachtige omgeving. We rijden naar een viewpoint en overschouwen daar nog even de omgeving vooraleer dit mooie dorp te verlaten.
Tussen Mayoyao en Banaue ligt een stukje van de moeilijkst bereikbare wegen van deze streek! Over nauwelijks 39 km doe je toch zeker wel 3 uren... Halverwege nemen we onze pic-nic en we komen tegen 4.30pm in Banaue aan. Aangezien het koud en miezerig weer is, rijden we niet naar de view-point. We lossen onze bagage en nemen onze intrek in het hotel. Een warme douche doet deugd, evenals de maaltijd. Een pintje of babbel bij een andere drink kan onze avond wat opvrolijken... Hopelijk morgen beter weer.
Tussen Mayoyao en Banaue ligt een stukje van de moeilijkst bereikbare wegen van deze streek! Over nauwelijks 39 km doe je toch zeker wel 3 uren... Halverwege nemen we onze pic-nic en we komen tegen 4.30pm in Banaue aan. Aangezien het koud en miezerig weer is, rijden we niet naar de view-point. We lossen onze bagage en nemen onze intrek in het hotel. Een warme douche doet deugd, evenals de maaltijd. Een pintje of babbel bij een andere drink kan onze avond wat opvrolijken... Hopelijk morgen beter weer.
Dag 4: Naar Mayoyao
We vertrekken deze morgen met de bus richting Mayoyao en verlaten beetje bij beetje het laagland. Het is een vrij aangename warmte op onze weg en niet overdreven veel zon. Intussen rijden we de bergstreek in: het ziet er allemaal redelijk groen uit want het heeft de laatste tijd, naar het schijnt ook wel wat geregend. Over de bergkam, Mayoyao naderend, vallen de groene rijstterrassen onmiddellijk op.
In Mayoyao bezoeken we onmiddellijk het ziekenhuis onder leiding van Mr. Robert die voor de komende dag ons aanspreekpunt zal zijn. We gaan ook mee vissen in het vijvertje nabij het ziekenhuis. Nadien bezoeken we ook het lokale Health Care Unit waar ze een aangenaam gesprek aanknopen met de aanwezige gezondheidswerkers.
We nemen intrek in het parochiecentrum en eten een eenvoudige Filippijnse schotel. Gongs roepen ons uit onze rust en we begeven ons naar buiten waar onze meisjes de lokale culturele rokken worden aangemeten en de jongens (zedig!) een string in Mayoyao weaving wordt omgespannen. We krijgen er introductie in lokale dans en cultuur en zingen zelf ons KULAK-lied en - Nonkel BOB indachtig - probereb we hen het refreintje van Vrolijke Vrienden aan te leren. Na ons pintje trekken de jongens de dorm en de meisjes het native house in om onze nachtrust aan te vatten.
In Mayoyao bezoeken we onmiddellijk het ziekenhuis onder leiding van Mr. Robert die voor de komende dag ons aanspreekpunt zal zijn. We gaan ook mee vissen in het vijvertje nabij het ziekenhuis. Nadien bezoeken we ook het lokale Health Care Unit waar ze een aangenaam gesprek aanknopen met de aanwezige gezondheidswerkers.
We nemen intrek in het parochiecentrum en eten een eenvoudige Filippijnse schotel. Gongs roepen ons uit onze rust en we begeven ons naar buiten waar onze meisjes de lokale culturele rokken worden aangemeten en de jongens (zedig!) een string in Mayoyao weaving wordt omgespannen. We krijgen er introductie in lokale dans en cultuur en zingen zelf ons KULAK-lied en - Nonkel BOB indachtig - probereb we hen het refreintje van Vrolijke Vrienden aan te leren. Na ons pintje trekken de jongens de dorm en de meisjes het native house in om onze nachtrust aan te vatten.
dinsdag 5 april 2011
Dag 3: Ziekenhuizen van Bayombong en Lagawe
Na ons ontbijt trekken we tegen 8h30 de bus op. We trekken naar het Veterans Regional Hospital van Bayombong waar de Medical Director - Dr. Napoleon Obana, noem zo... - ons, zoals vorig jaar, heel hartelijk ontvangt en zijn ziekenhuis toont. De studenten luisteren heel geinteresseerd en stellen vaak vragen. Dr. Obana is fier de vleugel in aanbouw te kunnen tonen, evenals de nieuwe installatie waarmee men zuurstof op flessen kan trekken. Voor ons die de bouw van AZ Groeninge kennen, lijken deze realisaties misschien maar een peulschil, maar hier ongetwijfeld een hele prestatie.
Tegen de namiddag trekken we met de bus naar Kiangan. We eten er onze pic-nic in het huis van de eigenaar van de buscompany waarmee we reizen en wie dit wil kan er voor het eerst in zijn leven proeven van "real hot dog". Daarna rijden we vandaar naar het Ifugao Regional Hospital van Lagawe. Dr. Joseph, een vriend van Father Eugeen en oud-student van SLU Baguio, was ons niet onmiddellijk verwachtende, maar we waren ook niet aangekondigd. Na zijn verplichtingen neemt hij voor ons ruimschoots de tijd en helpt ons om onze inzichten over gezondheid in de Filippijnen aan te scherpen. Na een hartelijk afscheid stoppen we nog even in Solano om van een Buko-Pie en van wat Tuping in een palmblad te snoepen, beide op basis van kokos; maar de meningen over vooral dit laatste lopen nogal uiteen... Ook de Chicharon - gefrituurd varkensvel - leren we smaken. Zo hebben we vandaag al van alle lokale "delicatessen" even geproefd. Bij onze terugkomst tegen 17h15, zal zo dadelijk de avond invallen en zien we wel wat we straks na het avondmaal nog aanvangen.
Tegen de namiddag trekken we met de bus naar Kiangan. We eten er onze pic-nic in het huis van de eigenaar van de buscompany waarmee we reizen en wie dit wil kan er voor het eerst in zijn leven proeven van "real hot dog". Daarna rijden we vandaar naar het Ifugao Regional Hospital van Lagawe. Dr. Joseph, een vriend van Father Eugeen en oud-student van SLU Baguio, was ons niet onmiddellijk verwachtende, maar we waren ook niet aangekondigd. Na zijn verplichtingen neemt hij voor ons ruimschoots de tijd en helpt ons om onze inzichten over gezondheid in de Filippijnen aan te scherpen. Na een hartelijk afscheid stoppen we nog even in Solano om van een Buko-Pie en van wat Tuping in een palmblad te snoepen, beide op basis van kokos; maar de meningen over vooral dit laatste lopen nogal uiteen... Ook de Chicharon - gefrituurd varkensvel - leren we smaken. Zo hebben we vandaag al van alle lokale "delicatessen" even geproefd. Bij onze terugkomst tegen 17h15, zal zo dadelijk de avond invallen en zien we wel wat we straks na het avondmaal nog aanvangen.
Dag 1 & 2: Onze Heenreis
Zondagmorgen laatst staan onze studenten klaar tegen 8h45 om te vertrekken naar Amsterdam. Tegen 9h45 kunnen we vertrekken. De busreis verloopt voorspoedig, evenals de passage langs controle en check-in. De vlucht kent geen problemen, en de vele films, spelletjes en muziek doen ons De Ronde even vergeten. Wanneer we na 12 uur zullen landen, is de winnaar ons bijgevolg ook bekend...
Omstreeks 9h00 lokale tijd staan we terug veilig op begane grond, snel nog even de reispassen laten controleren en we kunnen de bus op die eventjes op zich liet wachten, en ons van Ninoi Aquino National Airport te Manila wegbrengt. Op de bus amuseren we ons tussen de slaapjes door eenvoudig, desnoods met een kampioenschapje "blad, steen, schaar". Na een korte tussentop voor drinks en een snel middagmaal in de lang verwachte "Jollibee", komen we moe, maar voldaan tegen 18h30 in Bayombong aan. Voor wie in het verleden nog zou hebben gevolgd of zijn meegereisd: dit jaar doen we opnieuw eerst de Bergprovincie en de lokale ziekenhuizen aan; pas komende week zijn ze voor onze colleges in Baguio. In Bayombong wachten Father Eugeen (Van Ackere) en twee Filippijnse studentes, Delvyne en Marybeth, ons op. Eugeen heeft, zoals jaarlijks alles, tot in de puntjes voorbereid. Na een Filippijns avondmaal en een verkwikkende douche gaan de meesten nog op wandel en wagen zich al aan een avondje karaoke in de stad. Een verkwikkende nachtrust doet veel deugd na twee dagen reizen...
Omstreeks 9h00 lokale tijd staan we terug veilig op begane grond, snel nog even de reispassen laten controleren en we kunnen de bus op die eventjes op zich liet wachten, en ons van Ninoi Aquino National Airport te Manila wegbrengt. Op de bus amuseren we ons tussen de slaapjes door eenvoudig, desnoods met een kampioenschapje "blad, steen, schaar". Na een korte tussentop voor drinks en een snel middagmaal in de lang verwachte "Jollibee", komen we moe, maar voldaan tegen 18h30 in Bayombong aan. Voor wie in het verleden nog zou hebben gevolgd of zijn meegereisd: dit jaar doen we opnieuw eerst de Bergprovincie en de lokale ziekenhuizen aan; pas komende week zijn ze voor onze colleges in Baguio. In Bayombong wachten Father Eugeen (Van Ackere) en twee Filippijnse studentes, Delvyne en Marybeth, ons op. Eugeen heeft, zoals jaarlijks alles, tot in de puntjes voorbereid. Na een Filippijns avondmaal en een verkwikkende douche gaan de meesten nog op wandel en wagen zich al aan een avondje karaoke in de stad. Een verkwikkende nachtrust doet veel deugd na twee dagen reizen...
Abonneren op:
Posts (Atom)